You're destroying me. You're good for me. Ο Δον Κιχώτης ιππότης της τελευταίας πνοής. Υπό-Της. Τα μάτια στο κορίτσι. Ένα ελαφρύ αεράκι τον δρόσισε. Ξάπλωσε δίπλα της. Τη φίλησε στο λαιμό. Της χάιδεψε απαλά την αριστερή εκτεθειμένη ρώγα. Του χαμογέλασε νυσταγμένα. Απλά χαμογελάς, ενώ μπορείς να πεις τόσα. Είχε μόνο την αφή. Το όνειρο δε γνωρίζει γεωγραφία. Ήταν ένα όμορφο κορίτσι. Πρώτη φορά του πέρασε από το μυαλό η σκέψη ότι υπάρχουν ωραία κορίτσια και έξω απ' τον κόσμο του κινηματογράφου. Αυτά τα κορίτσια ερωτεύεσαι. Είτε είσαι είκοσι ένα χρονώ, είτε τριάντα ένα, είτε εξήντα ένα. Και μετά, ως είθισται, αναλογίζεσαι τα χαμένα χρόνια και τα λάθη μιας παρτίδας που απλώς δεν έπρεπε να παίξεις. Βαλτός να σε ξεκάνεις. Καταστροφή ρουτίνας. Ο ρόλος σου είναι γραμμένος. Να ζεις δυο φορές στο παρελθόν και μια στο τώρα. Να στέκεσαι μακριά. Σε λασπερούς δρόμους. Τυφλός. Πατώντας τριαντάφυλλα. Εύκολο. Η απόσταση δεν σου αφήνει επιλογή. Δεν μπορείς να συμμαχήσεις μαζί της. Στα χρώματα επιτρέπεται -κατ' εξαίρεση- να ξεθωριάζουν.
Πόσο πολύ σ' αγάπησα άντε έλα πίσω τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου