Γαβ...Παύλος Ναθαναήλ

Γιατί φοβάσαι τα σκυλιά;
Μόνο να γαυγίζουν και ν΄αγαπούν ξέρουν...
Στα 12 μου από τσαμπουκά ηλικίας πάλεψα με τον ποιμενικό του λαστιχά
Το έβαλα κάτω παρότι ήταν το πιο θεόρατο σκυλί που έχω δει στη ζωή μου
Από τότε δε φοβάμαι τα σκυλιά και τα υποτελή τους γαυγίσματα
Μα χθες... είδα ένα όνειρο προφήτη
Περπατούσα στον δρόμο προς το σπίτι και όλο μου γαύγιζαν σκυλιά
Αδιαφορούσα ακόμα κι όταν άρπαζαν τα μπατζάκια μου
μέχρι που ένα μαύρο μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι με τις ενστικτώδης επιδείξεις του
Το έπιασα από την μουσούδα και το έσφιξα μέχρι που κόντεψα να την λιώσω
Δυστυχώς ο μαύρος σκύλος ήταν η μασκότ των τσαμπουκάδων ανθρώπων
που όρμησαν να με δείρουν όσο εγώ αυτοκυριαρχούσα στην αγάπη μου για τα ζώα
Έτρεχαν 8 φουσκωτοί κατά πάνω μου
Πρόλαβα και μπήκα σπίτι κλείνοντας την πόρτα μέχρι που ένα χέρι
έσπασε το τζάμι της και φάνηκε ματωμένο να ψάχνει να με γραπώσει
Κλείδωσα και μπήκα στον κάτω όροφο.... εκεί που μένει και ζει ακόμα η μάνα...
Μπήκαν μέσα σπάζοντας την πόρτα πιάνοντας γοριλίσια συζήτηση
περί αιμάτων και σωματικής δύναμης ενωμένοι
Με έψαχναν...
Εγώ κοιτούσα απ το ματάκι της πόρτας
κι η μάνα συγύριζε το σπίτι....
Φοβήθηκα όταν άνοιξε να δει τι ακούγεται
μα κανείς δεν κατάλαβε ότι είμαι γιος της και μέσα στο σπίτι της
Δεξιά μου υπήρχε μια σκάλα που έβγαζε στο πουθενά
και κάτι μου έλεγε να την ανεβώ παρά να βγω και να αναμετρηθώ με τα γοριλάκια
Ήξερα πως θα με τσακίσουν αν έβγαινα
Ήξερα πως... ποτέ δεν τα βάζεις με το πλήθος χειρονακτικά
παρά μόνο λόγια... αλλά και πάλι με τους homo naoum-masistus δεν βγάζεις άκρη
(Η μπρατσωμένη μαλακία νικιέται υπό αδιάφορους όρους)
Ενστικτωδώς έφυγα από την σκάλα δεξιά μου για τον έξω κόσμο πάλι
τον γνώριμο έξω κόσμο της απόλυτης σύγχυσης
Κάτι έψαχνα εκεί έξω μα δεν θυμάμαι τι, παρότι ξέρω....
Την επόμενη μέρα ξύπνησα και είδα πόσο ταυτισμένη είναι
η πάστα του χαρακτήρα μου με αυτό που με γαλούχησε οικογενειακά
Τι είχα και τι αφαίρεσα τόσα χρόνια λησμονώντας τα επίκτητα
φτιάχνοντας νέους κόσμους αυτοπροστασίας δια της θετικής υπέρβασης
κι όχι ακουμπισμένος σε γέρικα μπράτσα που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν αβοήθητα
Εμμονές θα μου πεις..
Ναι... γονικές σε ύπνωση... όχι δικές μου πια
Καθρέφτης του κυρίαρχου τίποτα μέχρι να επέλθει η πιο σίγουρη τιμωρία
είτε με μορφή συμπαντικής ενέργειας είτε με αποκλίνουσα συνείδηση
Τελικά μωρό μου ναι...
Οι εφιάλτες μου... μου μαζεύουν αλληγορικά ότι σε αμπαλάζ
πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια
Ήξερα πως δεν φοβάμαι τα σκυλιά ζώα γιατί πάλεψα μαζί τους
Ξέρω πως φοβάμαι τους ανθρώπους, που δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τα ζώα
Είναι θαυμάσιο επίτευγμα να αμύνεσαι έξυπνα απέναντι στο φασιστικό τίποτα
Τελικά ρε μάνα καταφύγιο.... ναι...
Υπέρβαση είναι να είσαι καλός άνθρωπος χωρίς ν απλώνεις το χέρι στους ανθρώπους
Τελικά ρε άνθρωπα ...
Μη φοβάσαι τους ανθρώπους;
Μόνο να γαυγίζουν στα μούτρα του φόβου μια ζωή ξέρουν
και να ζητούν τα ρέστα απ΄ την θνητή τους φύση στο τέλος της...

Γαβ.

από το ιστολόγιο του Παύλου Ναθαναήλ