Ρέκβιεμ...Άννα Αχμάτοβα

Το χάραμα σε πήρανε
Κι έτρεξα πίσω σου στο ξόδι
Στην κάμαρα τη σκοτεινή κλαίγαν παιδιά
Και στο εικόνισμα μπροστά στάζαν κεριά.
Έμεινε η ψύχρα της εικόνας πάνω στα χείλη σου
Στάλες ιδρώτας που κυλούν στο μέτωπό σου
Τον θάνατο θυμίζουν... Δεν ξεχνώ!
Σαν τις γυναίκες των Στρελτσί
Σιμά στους πύργους του Κρεμλίνου
Ουρλιάζοντας θα σε θρηνώ.

(1935)

~ ~ ~ ~ ~




Εις Θάνατον



Έτσι κι αλλιώς θα 'ρθεις, γιατί όχι τώρα;
Σε καρτερώ κι ας είναι δύσκολο πολύ.
Τα φώτα έσβησα κι η πόρτα είναι ανοιχτή
Να μπεις εσύ, απλός και σπάνιος, σα θαύμα.
Όποια μορφή σ' αρέσει πάρε για να 'ρθεις
Βλήμα φαρμακερό και σκότωσέ με
Ή λεπίδα ύπουλη ληστή
Ή του τύφου την ανάσα.
Ή σαν παραμύθι που 'χεις σκαρφιστεί
Γνωστό μέχρι αηδίας
Σε όλους από χρόνια, -
Για να μπορέσω πιά να δω
Το γαλάζιο καπέλο στην αυλή
Και το χλωμό από τον τρόμο πρόσωπο του θυρωρού
Όλα αδιάφορα μου είναι. Κυλάει αφρίζοντας ο Γιενισέι
Κι αστέρι πολικό στο βάθος αχνοφέγγει.
Κι η λάμψη η γλυκιά από τα γαλάζια μάτια
Την φρίκη τη στερνή να σβήσει.

19 Αυγούστου 1939
σπίτι στη Φοντάνκα




Από την ποιητική συλλογή Ρέκβιεμ της Άννας Αχμάτοβα