Ο τρόπος...Charles Bukowski

δολοφονημένοι στα σοκάκια της γης
με κρυοπαγήματα κόντρα σε ιστούς σημαιών
υποχείρια των γυναικών

εκπαιδευμένοι στο σκοτάδι για το σκοτάδι

που ξερνάμε σε βουλωμένες τουαλέτες
σε νοικιασμένα δωμάτια γεμάτα κατσαρίδες και ποντίκια

δεν είναι ν' απορείς που σπάνια τραγουδάμε
ημέρα ή μεσημέρι ή βράδυ

τους μάταιους πολέμους
τα μάταια χρόνια
τους μάταιους έρωτες

και μας ρωτούν,
γιατί πίνετε τόσο πολύ;

λοιπόν, υποθέτω οι μέρες είναι φτιαγμένες
για να πηγαίνουν χαμένες
τα χρόνια και οι έρωτες είναι φτιαγμένα
για να πηγαίνουν χαμένα.

δεν μπορούμε να κλάψουμε, και βοηθάει το να γελάμε -
είναι σα να βγάζουμε από μέσα μας
όνειρα, ιδανικά
δηλητήρια

μην μας ζητάτε να τραγουδήσουμε,
το γέλιο είναι το τραγούδι μας,
βλέπετε, ήταν ένα απαίσιο αστείο

ο Χριστός θα έπρεπε να είχε γελάσει πάνω στο σταυρό,
θα είχε τρομοκρατήσει τους δολοφόνους του

τώρα υπάρχουν περισσότεροι δολοφόνοι από ποτέ
και γράφω ποιήματα γι' αυτούς.