Side A: Track 4

Κάθε απόγευμα υπάρχει ένα μικρό διάστημα, όχι παραπάνω από δέκα δεκαπέντε λεπτά κάθε φορά, που οποιοσδήποτε τεχνητός φωτισμός μοιάζει άχρηστος. Αργότερα σε κάποιο ποίημα διάβασα το όνομα εκείνων των δέκα λεπτών. Ο αντίπαλος τσιγάρο έριξε τη στάχτη του με ακρίβεια χιλιοστού στο Σίγμα. Έμεινα μαλάκας να το διαβάζω. Κάτω απ' τη στάχτη. Πεντακάθαρο φάουλ. Αντιαθλητικό παιχνίδι. Ο αντίπαλος τσιγάρο δεν πήγαινε για την μπάλα. Τα πόδια μου σημάδευε. Τα πέτυχε και μου τα 'κοψε. Και τώρα έπρεπε να ξεχάσω. Ή τουλάχιστον να προσπαθώ να ξεχάσω. Ψηλαφώντας, μπουσουλώντας, έρποντας έπρεπε να προχωρήσω. Δεν μπορείς να διεξάγεις πόλεμο μοναχός σου. Σαν τον παλιό καλό καιρό. Που ούτε ιδιαίτερα παλιός είναι. Ούτε ιδιαίτερα καλός. «Θ' αρρωστήσεις». Με απειλούσε. Και αρρώσταινα. «Θα πέσεις». Και έπεφτα. Ποιος ήμουν πριν δύο χρόνια; Πόσος καιρός χρειάζεται για να ξεφτίσει ένα άρωμα; Τα λόγια της αγάπης έληξαν μαζί με το Δεκέμβρη. Εδώ χειροκροτούμε ή θα υπάρξει και πιο συγκινητική ατάκα στη συνέχεια;
Όταν ξαναδιάβασα το όνομα σου έβρισα. Μετά μου άρεσε. Τώρα ας υπάρχει. Μέσα στην αδιαφορία που μου προκαλεί. Σα φάντασμα. Που όσο έζησε στην τρέλα μ' οδηγούσε.