δύο από το "καλώς ήρθες χειμώνα, γραφιά της νιότης μας" του Γιάννη Ζελιαναίου...

Τα μάτια συνήθισαν.
Όλα συνηθίζουν.
Ακόμα και η μέρα όταν γίνεται σκληρή, βαριά νυχτιά.
Τελειώνει πια το παραμύθι.
Γιατί όλα τα παραμύθια τελειώνουν και κάποτε στη θέση τους

έρχεται η ντροπή.

Ο θεριστής των πολυκαιρισμένων ψεμάτων μας.

Αυτός ο υπηρέτης της μνήμης.

Ο παραπεταμένος της κρίσης.

Καμιά θαλπωρή δεν έχει μείνει.

Καμιά κάμαρη δεν λέει να ξορκίσει τους πεσμένους στο πάτωμα

έρωτες.            

Δήμιε τρανέ!

Μ' έστησες κατάματα στον τοίχο.

Ποτέ δε θα μάθεις τι υπόμενα για σένα.

....................................................................................

-"Σταμάτα πια να διαβάζεις πράγματα άλλων,

τόσα στιχάκια έγραψα για σένα!"

-"Η φωνή σου δεν έχει πια αξία,

τα ποιήματά σου είναι ίδια, παρ' όλα τα χρόνια που πέρασαν"

Πόσα πρωινά σπαταλήθηκαν τελικά για να σε πείσω πως

υπάρχω;

Μέσα σε μέρες παράκρουσης ξοδεύτηκα μ' ένα φάντασμα

που ονειρευόταν τα χέρια του.

Απτόητη,

ξαγρυπνάς για να κατηγορείς όποια κίνηση έκανα για να

μνημονεύσω τα στήθη σου.

Το πέρασμα από τη πίστη στη φαντασία των ματιών σου κάτι

θα σήμαινε,

κάτι θα μπορούσε να ξεχυθεί μπροστά στα πόδια μου,

που τρέμουν,

και σε παρακαλούν.

Απόψε είμαι μόνος.

Μια συνήθεια εξαντλητική των τελευταίων ημερών.

Εσύ υπάρχεις για να καταρρέω.

Εσύ υπάρχεις για ν' αλυχτώ.

Εσύ υπάρχεις για να ολολύζω.

Λυπημένος με ζοφώδεις πόθους να με καταπλακώνουν,

στο καπηλειό που ξεκληρίζεται το φεγγάρι της κατήφειας.

Γιάννης Ζελιαναίος

"καλώς ήρθες χειμώνα,

γραφιά της νιότης μας"

εκδ. Εριφύλη 2004