Μια παγωμένη νύχτα πιάσαμε πάτο...της Άννας Γκλιαβέρη

Ετουτη η παγωμενη νυχτα

φαινεται να μου χαμογελα

και να μου ψιθυριζει

οτι καποιος,καπου,καποτε

στεκοταν σε μια απεναντι οχθη

παρατηρωντας τα πλοια της στεριας.

Νιωθω τη μοναξια να διαπερνα το κορμι μου

νιωθω την πολη να 'ναι αδεια

Αδεια απο ανθρωπινες ψυχες

Αδεια απο αγαπη και συμπονοια

Γεματη με παθη και μιση

Γεματη με πλουτο και διαφθορα.

Ο ηλιος σκορπαει το φως του

πανω σε στεγες απο χρυσαφι

πανω σε τσιμεντενια πεζοδρομια.

Οχι,οχι. Τα πραγματα οδευουν

προς το καλυτερο (!!)




~ ~ ~ ~ ~ ~ ~





Κι αφου φτασαμε στον πατο

και κοιταξαμε απο χαμηλα τ'αστερια

τωρα προσπαθουμε να ανασηκωθουμε

ματαια ομως.



Ειμαστε κλεισμενοι σε πηγαδια ματαιοδοξιας και θλιψης

ενω τα πουλια μας κοιτανε,

μας φτυνουν

και σφυριζουν την ελευθερια τους.



Ο ηλιος χαθηκε

και το φεγγαρι φοβισμενο κρυφτηκε

πισω απο ξεχασμενες

ταρατσες πολυκατοικιων.



Μα ακομα και τωρα...

ακομη και τωρα που η κατασταση δειχνει εξωφρενικη

επιδιωκουμε να αναδειχθουμε

αποκτωντας χρημα και δοξα.



Κανουμε προσπαθειες να τρυπησουμε υπογειες διεξοδους

αλλα τα φωτα της χωρας

μοιαζουν να τρεμοσβηνουν απειλητικα.

[φωτογραφία Χρύσα Καράφτη]