Οι ηλιόλουστες μέρες μας ήταν ένα δείγμα απόλυτης ομορφιάς. Οι εφιάλτες, τα μεθύσια, η θεσπέσια λαμπερή τρέλα της δικιάς μας πόλης, όπου για χρόνια ξυπνούσα, τα σκάτωνα, ζητούσα συγγνώμη, λιποθυμούσα, και μετά ξανάκανα τα ίδια. Μια φορά κι έναν καιρό λάτρευα τα ευτυχισμένα τέλη. Ο άνδρας κερδίζει το κορίτσι. Εκείνη τον σώζει από τον εαυτό του και τους ξεχνά ο χρόνος. Ως άνδρας που αγαπά ένα κορίτσι κατάλαβα πως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Οι ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστώ καταλήγουν πάντα σε μια παταγώδη αποτυχία. Στρατιωτάκια ακούνητα κι αμίλητα, μέρα ή νύχτα; Νύχτα. Πίσσα σκοτάδι. Λίγα κουδουνίσματα ποτηριών. Ο Στινγκ ο Εγγλέζος στη Νέα Υόρκη, μετά η Τρέισι Τσάπμαν θα πάρει ένα γρήγορο αμάξι, και ο αποσυντιθέμενος εραστής φωνάζει: Baby, I'm on fire! Κι ύστερα σιωπή. Που και που μια γόβα στιλέτο τρυπούσε τη ματιά. Και πάλι σιωπή. Μια γυναίκα που σωπαίνει όταν καταλαβαίνει ότι πονάς είναι μια γυναίκα που μπορεί και να σ' αγαπάει. Και έφυγα ο μαλάκας, ο δειλός, μην τύχει και χαλάσω τις παιδικές μου αναμνήσεις. Μυρίζει αυτογνωσία απόψε. Κι έχω δυο αστέρια ακόμα να ξεχορταριάσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου